زندگی سرمشق یک زندانی است که در آرزوی رهایی روزهایش را با تیزی میخی بر دیوار دنیا حکاکی میکرده من نمیخواهم ادامه دهنده این سر مشق باشم ن برای خود سرمشقی از جنس لطیف بهار دارم و با گرماس تابستانش خود را فریب نمیدهم که زمستانی در پیش نیست من به استقبالش خواهم رفت زیرا که از زردی برگهای پاییزی آموخته ام که سبزینگی بهار درست بعد از بحران زمستان خواهد آمد تا اینگونه قدرش را بیشتر بدانیم و امید همیشه بعد از نا امیدی کامل ظاهر میشود و اعجاز به تصویر کشیده میشود در بوم دنیای تا اینگونه نقش ها کشیده شده اند و من خود را به تقاشش سپرده ام چرا که او بهتر از هر کس آگاه است جایگاه من در کجاست ؟!
نوشته شده بقلم لعیا افخمی
